Zegar historii, czyli 67 lat od pierwszego zdobycia K2

Nazwa

W 1856 roku brytyjski urzędnik z Indyjskiego Urzędu Mierniczego, T.G. Montgomerie, dokonał pomiaru szczytu, który oznaczył jako K2, umieszczając go jako drugi na liście 35 szczytów Karakorum. Numer 2 na liście odpowiadał pozycji mierniczej opracowywanej z zachodu na wschód (K1 został nazwany Maszerbrum).

Polityka Indyjskiego Urzędu Mierniczego nakazywała nazywanie szczytów zgodnie z lokalnymi nazwami. Jednakże K2 było wyjątkowo odosobnione i nie posiadało lokalnej nazwy. Nie było widoczne ani z wiosek położonych na północ, ani z południowej strony szczytu. Chociaż było widoczne z lodowca Baltoro, to okoliczni mieszkańcy rzadko tam zaglądali. Z powodu braku powszechnie używanej lokalnej nazwy i rosnącej popularności nazwy K2, zdecydowano się przyjąć ją jako oficjalną nazwę szczytu.

Wysokość

Zgodnie z mapami i encyklopediami, wysokość K2 wynosi 8611 m. W okresie letnim 2014 r. przeprowadzono wspólną pakistańsko-włoską wyprawę na K2 w celu dokładnego pomiaru wysokości góry z wykorzystaniem nawigacji satelitarnej. Podczas tej ekspedycji zmierzono wysokość K2, która wynosi 8609,02 m.

31 lipca 1954 r. włoska wyprawa pod dowództwem Ardito Desio osiągnęła szczyt. Przez Żebro Abruzzi, ze strony południowo-wschodniej, na wierzchołek wspięli się Achille Compagnoni i Lino Lacedelli. W trakcie ekspedycji korzystali z zastosowania tlenoterapii. Niestety, podczas pobytu w obozie II na wysokości 5900 m Mario Puchoz zmarł na ostre zapalenie oskrzeli.